برای سالروز تولد «چارلی چاپلین» ۱۲۲ ساله

فردا (شنبه) یکصدوبیست ودومین سالروز تولد «چارلی چاپلین»، کارگردان، فیلم نامه نویس و از اسطور ه های بی بدیل دنیای کمدی است.

«سر چارلز اسپنسر چاپلین» معروف به «چارلی چاپلین» متولد شانزدهم آوریل ۱۸۸۹ در لندن، از بزرگ ترین کارگردانان، آهنگ سازان و بازیگران آثار کمدی در عصر "هالیوود کلاسیک" سینمای آمریکا بود.

«چاپلین» به راستی از خلاق ترین و تأثیرگذارترین شخصیت های عصر فیلم های صامت بود که هم زمان با بازیگری در فیلم هایش، کارگردانی، تهیه کنندگی و ساخت موسیقی آن ها را نیز برعهده داشت.

وی ۶۵ سال از عمر ۸۸ ساله اش را وقف سینما و دنیای سرگرمی کرد که شروع آن از تالار ویکتوریا انگلستان به عنوان پسربچه ای پنج ساله آغاز شد و تا سن ۸۸ سالگی ادامه داشت.

یک سال پس از مهاجرت همراه خانواده اش از انگلستان به آمریکا، «چاپلین» که به واسطه مادرش، علاقه فراوانی به بازیگری پیدا کرده بود، برای اولین بار در فیلم «در تلاش معاش» بازی کرد که البته چندان موردقبول مدیران کمپانی «کی استون» قرار نگرفت، با این حال آنها تصمیم گرفتند فرصت دوباره ای به چاپلین جوان بدهند.

وی در سن ۲۴ سالگی در دومین فیلم اش با نام «مسابقات اتومبیل رانی کودکان» بازی کرد. سبک خاص راه رفتن سنگین او در این فیلم و همچنین فیلم بعدی اش «مخمصه غریب میبل» موردتوجه تماشاگران قرار گرفت و محبوبیت ویژه ای پیدا کرد.

سال ۱۹۱۵ آغاز دوران حرفه یی بازیگری «چاپلین» بود که با عقد قرارداد جدید با استودیوهای جدید و راه اندازی کمپانی فیلم خودش همراه بود. یک سال بعد، «چاپلین» با دریافت دستمزد ۶۷۰ هزار دلار، طی مدت ۱۸ ماه، ۱۲ فیلم کمدی برای کمپانی «میوچال فیلم» ساخت که جزء تأثیرگذارترین فیلم های کمدی تاریخ سینما محسوب می شوند که از معروف ترین آن ها می توان به «خیابان آرام»، «ساعت یک صبح»، «ماجراجو» و «سمساری» اشاره کرد.

تکنیک های خاص فیلم سازی «چارلی چاپلین» تا زمان حیات او برای همه ناشناخته باقی ماند و هرگز درباره آن ها صحبتی نمی کرد. در سال ۱۹۸۳، شش سال بعد از مرگ چاپلین بود که یک مستند انگلیسی با نام «چاپلین ناشناخته» به بررسی دقیق سکانس ها و هنر فیلم سازی چاپلین پرداخت.

وسواس بسیار زیاد «چاپلین» در این که بازیگران فیلم هایش حتما آن چه او درنظر دارد را بازی کنند، از دلایلی بود که وی در مقایسه با دیگر رقبایش، مدت طولانی تری را وقف ساخت فیلم هایش می کرد.

در این سال ها، چاپلین برخی از آثار ماندگارش چون «پسربچه» (۱۹۲۰)، «زائر» (۱۹۲۳) و «دوش فنگ» (۱۹۱۸) را ساخت. وی به واسطه مشغله کاری زیاد که هم زمان برای استودیو شخصی اش و دیگر استودیوها فیلم می ساخت، کم تر فرصت پیدا می کرد تا خودش نیز نقشی بازی کند. «زن پاریسی» (۱۹۲۳)، «جویندگان طلا» (۱۹۲۵) و «سیرک» (۱۹۲۸) ازجمله فیلم های دهه ۳۰ بودند که چاپلین نقش کوتاهی در آن بازی کرد.

پیش از ورود به عصر فیلم های ناطق، «چاپلین» در سال ۱۹۳۱ «روشنایی های شهر» و در سال ۱۹۳۶ نیز «عصر جدید» را ساخت که به راستی از ماندگارترین آثار او هستند.

فیلم های ناطق و همراه با دیالوگ «چارلی چاپلین» با شاهکار معروف اش، «دیکتاتور بزرگ» در سال ۱۹۴۰ آغاز شد. هرچند اولین باری که صدای چاپلین را تماشاگران شنیدند، در سکانس پایانی فیلم «عصر جدید» بود که آواز نامفهومی از چاپلین شنیده می شد.

با وجود شکوفایی دوران فیلم های ناطق در دهه ۳۰، چاپلین هم چنان سینما را یک هنر پانتومیک می دانست و عقیده داشت که بازی بسیار بیشتر از کلمات و دیالوگ ها از سوی تماشاگر درک می شود.

وی با فیلم «لایم لایت» در سال ۱۹۷۲ جایزه اسکار بهترین موسیقی را کسب کرد، هرچند چند دهه بعد از ساخت آن بود که با تأخیر حدودا ۳۰ ساله در لس آنجلس اکران شد.

«چاپلین» در سال ۱۹۲۹ در دو بخش بهترین بازیگر و بهترین کارگردان کمدی برای فیلم «سیرک» نامزد جوایز اسکار بود، اما برگزارکنندگان جوایز اسکار با خارج کردن نام او از فهرست نامزدها، تصمیم گرفتند تنها یک اسکار افتخاری به وی اعطا کنند.

این کمدین بزرگ ۴۲ سال، در سال ۱۹۷۲ دومین جایزه افتخاری اسکار را گرفت و برای اولین بار در مراسم حضور یافت. در تاریخ برگزاری اسکار، «چاپلین» رکوردار طولانی ترین مدت تشویق ازسوی حضار است که ۵ دقیقه به طول انجامید.

«چارلی چاپلین» دو فیلم آخرش را در لندن ساخت؛ «سلطانی در نیویورک» در سال ۱۹۵۷ و «کونتسی از هنگ کنگ» در سال ۱۹۶۷ که کارگردانی، نگارش فیلم نامه و تهیه کنندگی آن ها برعهده خود چاپلین بود. فیلم «کونتسی از هنگ کنگ» با بازی «مارلون براندو» و «سوفیا لورن»، آخرین حضور چاپلین در عرصه سینما بود.

«چاپلین» پس از خداحافظی از بازیگری، بین سال های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۶، موسیقی فیلم های صامت اش را می ساخت و آن ها را دوباره عرضه می کرد. وی روز چهارم مارس ۱۹۷۵ به جهت سال ها خدمت هنری به جامعه انگلستان از سوی ملکه الیزابت دوم به مقام شوالیه رسید و لقب «سر» را دریافت کرد.

سلامت جسمانی چاپلین تقریبا پس از پایان ساخت فیلم «کونتسی از هنگ کنگ» و به طور شدیدتر پس از دریافت جایزه اسکار در سال ۱۹۷۲ روبه وخامت گذاشت. از سال ۱۹۷۷ بود که او بر روی «ویلچر» می نشست و سرانجام روز ۲۵ دسامبر ۱۹۷۷ در سن ۸۸ سالگی درگذشت.

وی طی چند دهه فعالیت سینمایی موفق به کسب جوایز متعددی چون جایزه اسکار بهترین موسیقی برای

«لایم لایت» در سال ۱۹۷۳، جایزه اسکار افتخاری در سال ۱۹۷۲، نامزد اسکار بهترین فیلم نامه در سال ۱۹۴۸ برای «آقای وردو»، نامزد اسکار بهترین بازیگر مرد و بهترین فیلم نامه در سال ۱۹۴۱ برای «دیکتاتور بزرگ»، جایزه اسکار افتخاری در سال ۱۹۲۹ برای فیلم «سیرک»، جایزه افتخاری از انجمن کارگردانان آمریکا، جایزه ربان نقره ای بهترین فیلم خارجی از انجمن روزنامه نگاران فیلم ایتالیا در سال ۱۹۵۳ برای «لایم لایت»، جایزه شیر طلای افتخاری ونیز در سال ۱۹۷۲شد.

از مهم ترین آثار کارنامه فیلم سازی چارلی چاپلین می توان از «ولگرد»، «شغل»، «بانک»، «مامور آتش نشانی»، «خیابان آرام»، «زندگی سگی»، «دوش فنگ»، «پسربچه»، «زائر»، «زن پاریسی»، «جویندگان طلا»، «سیرک»، «روشنایی های شهر»، «عصر جدید»، «دیکتاتور بزرگ»، «موسیو وردو»، «لایم لایت»، «سلطانی در نیویورک»، «کنتسی از هنگ کنگ»، «خانه به دوش»، «پروفسور» و «طبقه مرفه» نام برد.

وب سایت سینمایی «اسکرین» در گزارشی فهرست بهترین کارگردانان تاریخ سینما در عرصه فیلم های صامت را منتشر کرد که «چارلی چاپلین» در رتبه اول دیده می شود.

منبع

بهنام معصومی جمعه 26 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 09:40 ب.ظ

0 نظر

تولید برق ارزان از ریل های قطار

صحبت از قطارهای فوق مدرن همواره از هیجان خاصی برخوردار است.

نسل جدید قطارهای سرعتی جهان که لوکوموتیوهای آنان نیز ساختار فوق آیرودینامیکی دارند نشان دهنده آن است که در سراسر جهان به طراحی قطارهای مجهز به فناوری های پیشرفته توجه زیادی می شود.

شاید یک دلیل روشن برای توجه زیاد به این وسیله حمل و نقل، همه گیر بودن آن است. هر از گاهی خبرهای تازه ای از پیشرفت های صورت گرفته در فناوری ساخت و بهره برداری از قطارهای مدرن به گوش می رسد. یکی از تازه ترین ایده هایی که در این خصوص مطرح شده است به استفاده از جریان شدید هوای اطراف ریل های قطار در حال حرکت به عنوان منبعی پاک و ارزان قیمت یا شاید بهتر بگوییم رایگان برای تولید انرژی است.

تقریبا هر کسی که در نزدیکی ریل های راه آهن زندگی می کند به شما خواهد گفت که قطارهای تندرو که اتفاقا شمار آنها به سرعت در حال افزایش است در حین حرکت روی ریل جریان قابل توجهی از باد تولید می کنند.

شاید برای بسیاری از افراد این جریان هوا چیزی چندان عجیب و هیجان انگیزی نباشد اما برای طراحان صنعتی نظیرکوان جینگ و الساندرو لئونتی نباید از کنار کوچک ترین تحولاتی که می توان از آنها برای تولید انرژی استفاده کرد بی تفاوت عبور کرد.

آنها برای این که ایده شان را به واقعیت تبدیل کنند به فکر نصب دستگاهی روی ریل قطار افتاده اند که همزمان با عبور قطار از روی ریل، جریان هوای تولید شده توربین موجود در این مجموعه را به گردش درآورده و در نتیجه الکتریسیته تولید کند.

این دستگاه که تحت عنوان T box شناخته می شود قابلیت نصب روی ریل راه آهن و خطوط ریلی مترو را نیز دارد و جدای از این دو مکان از پیش در نظر گرفته شده می توان از آن در سایر نقاطی که همواره منابع مستعد تولید انرژی به هدر می روند استفاده کرد.

البته این نخستین باری نیست که موضوع استفاده از جریان باد ناشی از حرکت وسایل نقلیه برای تولید انرژی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. از سال ها پیش ایده هایی درخصوص طراحی و نصب دستگاه هایی شبیه توربین در تونل ها و حاشیه اتوبان ها و بزرگراه ها مطرح شده است.

در این ایده ها چنین تصور می شود که می توان از جریان قابل توجه هوایی که به وسیله حرکت سریع خودروها تولید می شود برای به حرکت درآوردن توربین ها و درنتیجه تولید برق به روشی کاملا پاک و اقتصادی استفاده کرد.

با این حال عملا استفاده های کاربردی در این زمینه دیده نشده است و تنها چند نمونه محدود در کشورهایی نظیر ژاپن و آلمان به مرحله اجرا در آمده است، اما این برای نخستین بار است که ایده استفاده از بسته هایی حاوی توربین برای تولید برق از جریان شدید هوا در اطراف ریل های راه آهن و مترو مطرح می شود.

همچنین در گذشته که شاید نهایتا به چند سال پیش محدود شود ایده های خلاقانه ای نظیر پروژه جاده های خورشیدی و استفاده ترکیبی از نور خورشید و جریان باد برای تولید انرژی مطرح شده است.

در این ایده ها تلاش می شود از طبیعت و فاکتورهای سازنده آن برای به حرکت در آوردن توربین ها و نهایتا تولید برق استفاده شود.

نکته: بشر در آینده با بحران کمبود انرژی روبه رو می شود از این رو ایده هایی همچون تولید برق از حرکت قطار را باید جدی گرفت

اما آنچه که در T box دیده می شود نشان دهنده یک تفاوت بزرگ با تمامی این ایده دارد.

در T box تولید برق مبتنی بر منابع طبیعی انرژی موجود در طبیعت نیست بلکه در اینجا از نتیجه فعالیت سیستم های ارائه شده به دست بشر استفاده می شود.

در نتیجه برخلاف زمانی که برای تولید برق از سلول های خورشیدی به تابش ممتد خورشید به صفحات خورشیدی نیاز داریم و ممکن است تا روزهای طولانی خبری از تابش خورشید نباشد، در ایده T box، تولید برق کاملا تحت کنترل قرار دارد.

این دو محقق و طراح چینی و ایتالیایی معتقدند که می توان تا ۱۵۰ دستگاه از T box ها را در هر کیلومتر از ریل راه آهن یا مترو نصب کرد. همزمان با عبور قطار از روی ریل، توربین های نصب شده در T box ها شروع به چرخش می کنند. این طراحان می گویند توربین هایی که به این روش به کار گرفته می شوند بر اساس مدل خاصی طراحی شده اند.

این مدل به گونه ای است که در آن توربین را می توان در محفظه ای شبیه سیلندر جای داد. گذشته از این نیازی نیست تا تمامی مجموعه روی زمین قرار داشته باشد. در حقیقت بخش قابل توجهی از هر یک از T box ها در زیر زمین قرار گرفته و تنها قسمت فوقانی آن که از طریق جریان شدید هوا به داخل مجموعه راه پیدا می کند، بالاتر از سطح زمین قرار دارد.

این توربین ها به گونه ای طراحی شده اند که حتی با کمترین جریان هوا نیز به چرخش در می آیند. به همین دلیل می توان به چرخش قابل توجه آنها در حین عبور قطار از روی ریل امیدوار بود.

این خود به معنای تولید چشمگیر برق است. البته همچون بسیاری از ایده های خلاقانه ای که ارائه می شوند، این ایده نیز مشکلات خاص خـود را به همراه دارد که از جمله آنها می توان به تمیز و ایمن نگاه داشتن T box ها اشاره کرد.

این دستگاه ها در نقاطی به کار گرفته می شوند که همواره انبوهی از گرد و غبار محیط اطراف را احاطه کرده اند و به همین دلیل می توان متصور شد که با گذشت زمانی نه چندان طولانی بازده کاری آنها کاهش خواهد یافت.

همچنین با عبور قطار از روی این دستگاه ها امکان ریزش رسوبات روی آنها وجود دارد و گذشته از تمامی این نگرانی ها باید سهمی را نیز برای افراد سودجویی در نظر گرفت که ممکن است به هر دلیلی این دستگاه ها را به سرقت ببرند.

کارشناسان معتقدند این ایده جذابیت ها و کارکردهای منطقی خاص خود را دارد اما باید فـکـری نیز به حال نگرانی های مطرح شده کرد.

نگاهی به آینده و چالش فراوان پیش روی بشر در زمینه تأمین انرژی نشان از آن دارد که باید به ایده های خلاقانه ای نظیر استفاده از جریان هوای تولید شده در اطراف ریل های راه آهن و مترو توجه ویژه ای داشت.

منبع